“İnna lillahi ve İnna ileyhi raciun”
Her canlı ölümü tadacak.
Ama sanki ölmeyecekmişiz gibi davranıyoruz.
Her birimiz.
Ölüm denilen gerçeği çok çabuk unutabiliyoruz.
Oysaki her saniye aklımızdan çıkarmamız gerekirken.
Ölüm denilen gerçeği hatırladığımız da dinimiz gerekliliklerini yerine getirmek istiyoruz,
Kısa bir süreliğine getiriyoruz da ama insanoğlu olarak unutmaya çok yatkın bir milletiz.
Ceset mezara konduktan ve mezarlıktan çıkıldığında anında bu gerçeği unutabiliyoruz.
Ancak gerçek olan şu ki, ölümün ve ölmenin inkâr edilir bir tarafı yok.
Mesele, ölüm, ötesi, eşin, dostun ve sevdiklerin…
Hepimiz hayatta yapacağımız şeyleri yaparız diyerek erteliyoruz.
Hep yarınların hayallerini kuruyoruz.
Yarına çıkacağımızın garantisi varmış gibi.
Sonra önümüzden bir cenaze aracı geçiyor.
Sonra insan durup düşünüyor.
Bütün hayat bu kadar işte.
Koca dünya da 2 metrelik tabuta konulup götürülüyoruz…
Tabut ve mezar..
Şimdi gelelim tabuta, ‘’ölüsün ya, çok ta kasma kendini’’.
Yarın cesedini yılanlar, çıyanlar yiyecekler..
Onca değer verdiğin bedeninin başına neler gelecek diye kaygılanma!
Ne olacak, nasıl olacak diye hiç üzülme!
Çünkü Müslüman kardeşlerin senin için gerekenleri yapacaklar:
*- Elbiselerini bedeninden çıkaracaklar.
*- Bedenini yıkayıp gusledecekler.
*- Yeni elbisen olan kefeni bedenine giydirecekler.
*- Evinden dışarı çıkaracaklar.
*- Ve yeni evine, kabre götürecekler.
*- Cenaze merasimin için birçokları işlerini bırakıp gelecekler.
*- Özel eşyalarını toplayacaklar.
Elbiselerin, çanta ve ayakkabıların, ne varsa hepsini seçip ayıracaklar;
Muvaffak olurlarsa onları sadaka olarak fakirlere dağıtacaklar…
Emin ol, sen öldükten sonra kimse işini gücünü bırakıp senin hasretini çekmeyecek.
İşler ve ticaret kaldığı yerden devam edecek.
Senin görevin bir başkasına devredilecek.
Malın ve servetin bölüşülecek, mirasçıların hepsini sahiplenecek.
Mirasçıların servetini paylaşırken içlerinde arkandan söylenenler hatta küfredenler olacak, az biriktirmiş diye ya da hisseme az düştü diye..
Sen ise kazandığın o malların hepsinden tek tek hesaba çekilecek, kafaya demir balyoz yiyeceksin ya da cennet bahçeleri önüne açılacak..
Öldükten sonra senden alınacak ilk şey adındır.
O nedenle öldüğünde sana “cenaze” derler; kimse seni isminle çağırmaz.
Sana namaz kılmak için geldiklerinde, adını sormazlar,
“Cenaze nerede?” diye sorarlar.
Omuzlarında taşıdıklarında ve defnettikleri zamanda da adını söylemez,
Cenazeyi tutun derler…
O hâlde, dikkatli ol;
Soy, nesep, milliyet, para ve makam seni aldatmasın…
Bu dünya ne kadar değersiz, karşılaşacaklarımız ise ne kadar da büyük ve korkunç!
Öldükten sonra senin için üç tür üzüntü olur:
*- Seni biraz tanıyanlar,
“Yazık !” derler.
*- Seni daha fazla tanıyan dost ve arkadaşların birkaç saat veya en fazla bir kaç gün üzülür, sonra da Şakalarına ve gülüşlerine devam ederler.
*- Yokluğunu ve ayrılık acısını derinden hisseden ailen ise birkaç hafta, bir kaç ay veya en fazla bir yıl üzüntünü yaşarlar,
Sonra da seni kendi hatıralar arşivine atarlar.
İşte bu şekilde senin halk arasındaki öykün son bulur.
Güzelliğin, sağlığın, çocukların, evin, eşin, malın ve mülkün ne varsa hepsi elinden çıkar ve gerçek öykün başlar.
Sen kendini sevdiklerin için parçaladığınla kalırsın.
Sonrada toprak oluyoruz.
Bütün her şey bu kadar işte.
Yanımızda ne sevdiklerimizi götürebiliyoruz nede, hayallerimizi.
”İnsan kendisini başıboş bırakılacağını mı zanneder.”
Kıyamet /36.
“ ve iyi bilsinler ki, Ben, insanları ve bana ibadet yapsınlar diye yarattım” Zayiyat/56
Ayetlerden de anlaşılacağı gibi, insanlar başıboş değillerdir.
Tıpkı dünyada olduğu gibi.
İnsanın olduğu yer, hem cennettir hem de cehennem.
Cennet ve cehennem insanlar içindir.
Bunu bilip buna göre davranalım.
Hiç gitmeyecekmiş gibi davranmak niye…
Anladık ki ondan kaçış yok.
Zaten Yüce Allah Yüce Kitabı Kuran’da ‘’Külli nefsin zaikatul-mevt’’
( Al-i İmran, Enbiya, Ankebut ) yani “Her can ölümü tadacaktır” diyerek,
Bu gerçeğin altını kalın çizgilerle çizmemiş mi?
Her can ölümü tadacak!
Yani başlangıcı var olan her şey gün gelip noktalanacak.
Peki, her şeyin bir sonu varsa, gün gelip bitecekse her yeni gün;
Bu aç gözlülük niye?
Neden bu doymazlık.?
Alt tarafı iki metre bez değil mi götüreceğimiz.
Pek tabii o da kısmet olursa.
Neden bu canhıraş mücadele?
“İnsanoğlu başı sonu sırlarla dolu, göz kamaştırıcı bir evrenin aldanışlar içinde bulunan varlığıdır”
Tanımlamasını yapılırken,
Onun kişisel çıkarları için yapabileceği çılgınlıkların sınırının olamayacağı vurgusu aslında,
Çünkü insan dediğimiz varlık ne yazık ki dünya nimetleri heveslisi,
Ve dahi bir ömrü rahat ve konforu peşinde, zevk-i sefada tüketmekte en ufacık bir sakınca görmeyen bencil bir yaratık ne yazık ki.
Çevrenize şöyle bir bakın;
Biraz kulak kabartın insanlara;
Herkesin nasılda birbirinden şikâyet ettiğini, incir çekirdeğini doldurmayacak konularda, nasıl da bir birlerinin gözlerini oymaya çalıştıklarına hayretle tanıklık edeceksiniz.
Sanki dünyaya gelmemizin asıl gayesi bir birimizi yok etmekmiş gibi, Karı –kocanın, Komşu komşunun, Kardeş kardeşin canını yakma telaşında…
Hatta gücü eline geçiren gafil insan, kerameti kendinden sayarak kendinde şirke varan üstün özellikler keşfedip, helak olma yolunda sınır tanımamakta.
Tamda bu noktada ölümü hatırlatmak geliyor içimden, bağırmak avazım çıktığı kadar;
Ey gafiller neyin telaşındasınız, telaşındayız..
Neyi paylaşamıyorsunuz, paylaşamıyoruz..
“Ölüm var”
“Ölüm var”
“Ölümü unutmayın, unutmayalım.. “diye.
Ölümü unutmayın, unutmayalım!
Şurası muhakkak ki, ‘’her şey yalan ölüm gerçek’’
Etrafımıza baktığımızda, çoğumuzun ne anası, ne babası, ne kardeşlerimiz, ne eşimiz ne dostumuz kalmadı teker teker gittiler gidiyorlar, her daim yalnızlığa kalıyoruz, sıra bize gelene kadar..
Bu vesile ile vefat eden bütün geçmişlerimize ve geçenlere Allahtan rahmet diliyorum,
ruhları şad mekanları cennet olsun…Vesselam..
Hoşça kalın dostça kalın, sağlıklı kalın…
Ramazan Yazar
Emekli Teknik Öğretmen
